Deze Friese schilder laat zien hoeveel er met kleur gezegd kan worden. Landschappen en naakten, portretten en strandgezichten lijken bijna overladen met tintelende kwaststreken. Blauwe, rode en gele verf overspoelen de toeschouwer. De uitgesproken sterke levenslust van de kunstenares drukt zich in elk doek uit. Zwier en trefzekerheid voeren de boventoon. Wie de doeken ziet voelt met haar mee en wordt eraan herinnerd dat het leven ondanks alles de moeite waard is.
Alles dat Gilles Capton schildert straalt een natuurlijke en overweldigende kracht uit. Zijn dieren en mensen hebben een oerkracht die we niet meer zo vaak zien in onze geciviliseerde samenleving maar die we wel snel herkennen vanuit onze verbeelding. Capton past clair-obscur in zijn werken toe en zet de voorstelling in het licht. Het gebruik van licht en donker geeft scheiding aan van drift en doelgerichtheid, blinde passie en focus.
Het Noord-Nederlandse licht en de wolkenluchten hebben een unieke intensiteit. Janhendrik Dolsma schildert deze Nederlandse luchten, vanaf de stranden van de waddeneilanden waar deze het meest puur tot hun recht komen. De reflecterende zee en natte stranden geven spiegelend de wolken een thuis. De lege stranden met de overweldigende luchten bieden een ruimtelijk en vrij gevoel, roepen herinneringen op aan stoere wandelingen en spelen in warm zand.
De beelden van Eric Goede zijn een feest van balans en beweging. De mensfiguren van Eric lijken midden in een vaak alledaagse activiteit “bevroren”, in brons. Juist door de beweging vast te leggen laat Eric Goede de mens op zijn mooist zien. Door de ver doorgevoerde abstrahering krijgen de beelden een zwierigheid en energie in zich.
Het uitgangspunt van het werk van Natasja is de mens. In geabstraheerde bronzen is de anatomie slechts schetsmatig aangegeven zodat de sporen van het ontstaansproces en de rauwe toets optimaal expressie geven aan de kracht en spanning in het menselijk lichaam. De emotie die ze laat zien in haar bronzen is alles behalve geabstraheerd. De emotie is groots aanwezig. En daarmee communiceren haar beelden met de toeschouwer.
In zijn werk verwijst Hans de Bruijn naar ontwikkelingen in de kunst. Met zijn schilderijen lijkt hij de tijd tussen verleden en heden te overbruggen door terug te grijpen naar onderwerpen die hij uit de kunstgeschiedenis haalt. Hij laat de kijker beseffen dat wat uit het verleden komt deel vormt van ons heden. Dit wordt versterkt door zijn gebruik van perspectief waarbij de toeschouwer in verhouding wordt gezet tot het onderwerp van het schilderij. En hij maakt gebruik van heldere kleuren en groots aangebrachte uitbundige verfstreken.
De olieverfschilderijen van Peter Keizer verwijzen overduidelijk naar de natuur en laten een samenvloeiing zien van figuratie en abstractie. Zijn werken zijn een genot voor het oog en vallen op door zorgvuldig geplaatste kleuren, vlakken en structuren. Hij werkt met olieverf en brengt deze expressief en pasteus aan. Het is een worsteling van de schilder, waarmee hij telkens weer ruimte vindt voor vernieuwing. Het is deze werkwijze die het werk van Peter een fysiek aspect geeft. Zijn schilderijen geven de illusie van de natuur in haar meest prachtige verschijning.
Expositie samengesteld door Peter Vendevielle
Peter Vendevielle wordt de nieuwe partner bij galerie De Twee Pauwen.
Peter heeft over de jaren een rijke kunstcollectie opgebouwd met werken die hij veelal via onze galerie heeft verkregen. Wij heben Peter gevraagd om een deel van de galerie te wijden aan de kunstenaars waarvan Peter werk in privé bezit heeft.
– Paul Critchley
– Mauro Corda
– Maurizio Bonfanti
– Les Deux Garçons
– Lode Laperre
Victor Muller roept met zijn schilderen een wereld op waarin hij het liefste zou vertoeven. Tijdens het schilderen zoekt hij de stilte, de eeuwigheid in het moment, de plek om te vluchten uit de kakofonie van het menselijk bestaan. Bij die zoektocht is sfeer de allesbepalende factor. Een teveel aan licht of geluid overstemt de stemming en ontkent de diepte van de menselijke ziel.
Het licht in de schilderijen van Victor Muller is dan ook altijd gedempt en gefilterd, nergens is er een zwartste zwart of een witste wit. Muller voelt zich verwant met schilders die eveneens dat ‘gekleurde grijs’ hanteren, van Vermeer tot Chardin, Hynckes, William Baily, maar ook Fra Angelico, de hedendaagse Pietro Annigoni en natuurlijk zijn grote inspirator Giovanni Bellini.
In de schilderijen van Victor Muller is de achtergrond evenzeer een stilleven als de voorgrond. Tegen het decor van een strak geënsceneerd, Toscaans landschap plaatst hij een compositie van gebruiksvoorwerpen die stuk voor stuk uit oude tijden afkomstig lijken. Het bestorven stilleven – letterlijk een ‘natura morta’ – versterkt de roerloosheid van het ‘vereeuwigde’ landschap erachter, waardoor de sfeer van tijdloosheid maximaal voelbaar wordt. Zoals de kunstenaar het zelf formuleert: ‘Die sfeer is voor mij erg belangrijk, het idee dat het landschap als het ware stil staat, geen zon, geen wind, geen regen, geen tijd, alleen maar een eeuwigdurende
constante.’
De schilderijen van Eva de Visser tonen de blijvende waarde van vluchtige momenten. In haar eerdere werken zien we personen of objecten die los komen van verleden en toekomst. En nu deze serie met de beelden van Bernini uit de villa Borhgese.
Hoe vang je een driedimensionaal icoon uit de kunstgeschiedenis? En hoe verwerk je het in het platte vlak. De werken van Bernini zijn immers iconen. “Ik ben over de drempel van de eerbied gestapt en ben gaan schilderen. Een hoek gekozen en een schets gemaakt van de strijd die op het doek te zien zou zijn. Eerst het beeld laag na laag vastgelegd in olieverf totdat de verf ophoudt verf te zijn en een beeld wordt, compleet met het leven dat in het beeld zit”. Het avontuur gaat verder. Het is tijd om de schoonheid te geselen met de instrumenten van de kunstschilder. Het zijn angstige keuzen. Waar kan een streek het uitschreeuwen en waar op het doek mag een vlek zich ongehinderd verbinden met de associaties van de kijker? Het dilemma van Eva heeft zich eeuwen eerder voltrokken bij Bernini. Hem werd gevraagd om een borstbeeld te maken en hij beklaagde zich over het gegeven dat hij dit moest maken vanaf een schilderij, het platte vlak. En nu eeuwen later voltrekt deze worsteling in tegengestelde richting. De vertaling van beeld naar platte vlak.
Het is een gevecht tussen toeval en controle, dat eindigt met…strijd. Zichtbaar op het doek. Steengrijs tegenover luide, woeste kleuren die naast de werkelijkheid staan en deze tegelijkertijd uitvergroten.
Mitzy Renooy heeft in 2017 de Klassieke Academie in Groningen afgerond. Tijdens deze opleiding heeft ze zich bekwaamd in de schilderkunst. Ze heeft hierdoor de klassieke waarden kunnen omarmen en dit geeft haar direct het gevoel van vrijheid en mogelijkheid om te maken wat ze wil. En dit doet ze met een grote trefzekerheid. Haar penseelstreek is zwierig, luchtig en doeltreffend. In grote streken krijgen haar onderwerpen een grote uitstraling. Zonder zich te verliezen in de details laten haar werken de toeschouwer alle vrijheid om de details zelf in te vullen. Ze creëert een illusie van licht, lucht, beweging, diepte. Ze schildert de essentie en deze benadrukt ze.
Naast haar impressionistische manier van werken heeft ze een geheel eigen stijl en kleurpalet gevonden. Haar spel met de verf geeft extra leven aan de diepte en licht en donker werking van haar schilderijen waardoor haar weergave ervan “toevallige” scènes opvallend levendig overkomt. Haar onderwerpen zijn divers, Cuba, Colombia, Water en nu deze serie over het ambacht genaamd; “Work in Progress”. Zelf benoemt ze dat ze de essentie benadrukt, verder is ze spaarzaam waardoor er voor de kijker en haarzelf ruimte blijft om te interpreteren. Iedere streek verf die wordt aangebracht wordt voorafgegaan door beslissingen. Mitzy wil niet te veel corrigeren en ze hoopt iets “imperfects” te maken met een magische uitwerking.
